Vreemd eigenlijk hoe tijden veranderen.
Als je de afbeelding van deze L.P. hoes van Blind Faith nu op je computer hebt opgeslagen kun je gewoon in de problemen komen door de totaal hysterische reacties van het hedendaags moraal.
De clip van ADHD snap ik muziek-technisch, maar gaat ver voorbij het doel, waar muziek voor bedoeld is
Ik moest er wel om lachen, omdat ik nog vaak door vrienden wordt uitgelachen om het volgende:
een bevriende trompettist belt me op met de mededeling, dat hij zwaar griep heeft en niet op kan treden bij een bekende Free Bop Jazz-muzikant z'n band, waar hij is ingehuurd. Of ik "even" zijn plaats in wil nemen. Ik vertel hem nog, dat ik het hele repertoire van de goeie kerel en zijn band niet ken. 'Jij kan dat zonder meer uit de losse pols', kraakt hij en vertelt me in welk théater op welke tijd ik die avond moet zijn en verbreekt de verbinding.
Ik haast me om mijn kostuum en hoorn te grijpen, spring in de wagen en verdwijn. Bij het théater aangekomen is er geen parkeerplaats meer bij de artiesten-ingang en kan ik nergens anders parkeren. Na enige tijd rondracen prop ik mijn Amerikaan van groot formaat ergens in een steeg en ga in looppas richting théater. Het is laat!
Ik ruk de deur van de artiesten-ingang open, ren langs de kleedkamers naar de trap van het toneel ondertussen mijn trompet uit de koffer halend en beginnen aan te blazen, kom bij de coulissen, zie de musici op het podium staan en hoor een riedeltje op enkele gitaarsnaren gevolgd door onduidelijk gepiep op een alt-saxofoon, waarna de drummer wat roffelt.
Met een blij hoofd stap ik in het volle licht het toneel op en spreek geheel op mijn gemak: 'Ik dacht al dat ik te laat was. Goed dat jullie nog staan te stemmen!' en zet mijn mondstuk aan mijn mond om hieraan bij te gaan dragen.
Ik had beter eerst opzij kunnen kijken, want vanuit de zaal barst een bulderend gelach los.
Het optreden bleek al een kwartier onderweg!
Het grote Jazz-fenomeen zond me een vernietigende blik toe en heeft zeer zeker in gedachten gewenst, dat ik ter plekke dood zou neervallen. Ik ben braaf mee gaan staan toeteren, maar bij een vrolijke nazit later in de kleedkamers hoefde ik niet meer aan te schuiven.
Ik ben de wagen maar gaan zoeken en huiswaarts gereden.
Als je de afbeelding van deze L.P. hoes van Blind Faith nu op je computer hebt opgeslagen kun je gewoon in de problemen komen door de totaal hysterische reacties van het hedendaags moraal.
De clip van ADHD snap ik muziek-technisch, maar gaat ver voorbij het doel, waar muziek voor bedoeld is
Ik moest er wel om lachen, omdat ik nog vaak door vrienden wordt uitgelachen om het volgende:
een bevriende trompettist belt me op met de mededeling, dat hij zwaar griep heeft en niet op kan treden bij een bekende Free Bop Jazz-muzikant z'n band, waar hij is ingehuurd. Of ik "even" zijn plaats in wil nemen. Ik vertel hem nog, dat ik het hele repertoire van de goeie kerel en zijn band niet ken. 'Jij kan dat zonder meer uit de losse pols', kraakt hij en vertelt me in welk théater op welke tijd ik die avond moet zijn en verbreekt de verbinding.
Ik haast me om mijn kostuum en hoorn te grijpen, spring in de wagen en verdwijn. Bij het théater aangekomen is er geen parkeerplaats meer bij de artiesten-ingang en kan ik nergens anders parkeren. Na enige tijd rondracen prop ik mijn Amerikaan van groot formaat ergens in een steeg en ga in looppas richting théater. Het is laat!
Ik ruk de deur van de artiesten-ingang open, ren langs de kleedkamers naar de trap van het toneel ondertussen mijn trompet uit de koffer halend en beginnen aan te blazen, kom bij de coulissen, zie de musici op het podium staan en hoor een riedeltje op enkele gitaarsnaren gevolgd door onduidelijk gepiep op een alt-saxofoon, waarna de drummer wat roffelt.
Met een blij hoofd stap ik in het volle licht het toneel op en spreek geheel op mijn gemak: 'Ik dacht al dat ik te laat was. Goed dat jullie nog staan te stemmen!' en zet mijn mondstuk aan mijn mond om hieraan bij te gaan dragen.
Ik had beter eerst opzij kunnen kijken, want vanuit de zaal barst een bulderend gelach los.
Het optreden bleek al een kwartier onderweg!
Het grote Jazz-fenomeen zond me een vernietigende blik toe en heeft zeer zeker in gedachten gewenst, dat ik ter plekke dood zou neervallen. Ik ben braaf mee gaan staan toeteren, maar bij een vrolijke nazit later in de kleedkamers hoefde ik niet meer aan te schuiven.
Ik ben de wagen maar gaan zoeken en huiswaarts gereden.