Had deze even gemist, heel herkenbaar allemaal!
Ik ben aan 1 kant volledig doof, kwamen ze pas achter toen ik een jaar of 8 was..
Ben er nog steeds pisnijdig over dat niemand toen ooit de moeite nam verder te kijken.
Lieten mij tot 8 jaar eigenlijk maar wat aan modderen, in het kader van, "kan niet goed mee met de rest, dat kind is iets aan, laat hem maar...."
Veel moeite met evenwicht, was zo' n kind dat niemand erbij wilde hebben met gympen met balsporten bijvoorbeeld.
Liet mij bij trefbal meteen "afgooien", kon ik gaan zitten.
Sportdag op school, een drama al weken van tevoren.
Was altijd alleen.
HEEL LANG last van gehad, ook nog eens een nakomertje van 3 een stuk oudere broers waar ik de nodige fysieke klappen, intimidatie, vernedering etc van kreeg..., hebben mij altijd een gevoel gegeven 2e rangs te zijn.
Ik heb nog met 1 broer af en toe contact, de anderen al vele jaren niet meer gezien of gehoord, wonen 5 minuten van mij vandaan.
Tekend je verdere leven zoiets, op latere leeftijd hulp bij gehad nadien maar toch steekt het regelmatig weer de kop op in alle hevigheid!
Met name als ik het gevoel krijg dat ik niet gehoord wordt en over mij heen wordt gewalst en voor mij beslissingen worden gemaakt.
Trek mij dan even terug indien mogelijk, kan mijn gevoelens heel goed erkennen, ik ben op dat moment niet aardig.
PS, ga al 55 jaar door het leven met 1 werkzaam oor, niets aan te doen verder.
Enige optie is een operatie met zo'n magneet tegen mijn achterhoofd.., echt niet met mijn geschoren schedel!
Intussen is hier mee te leven.
Mijn werk met name heeft mij echter een enorme zelfreflectie gegeven waardoor ik er sterker uitgekomen ben.
Mij eet niemand ooit nog eens de kaas van het brood!