Baard en depressie

Eric65

Baard
Dit forum heeft meer te bieden dan alleen baardgroei en verzorging kom ik achter.
Zit zelf in een redelijke dip na diagnose prostaatkanker en operatie in augustus met alle nare gevolgen van dien. Geeft me ook nu weer moed te lezen hoe sommige baarden in het leven staan en wat zij ondergaan. Sterkte heren.
 

Texman

Koning Baard
Dit forum heeft meer te bieden dan alleen baardgroei en verzorging kom ik achter.
Zit zelf in een redelijke dip na diagnose prostaatkanker en operatie in augustus met alle nare gevolgen van dien. Geeft me ook nu weer moed te lezen hoe sommige baarden in het leven staan en wat zij ondergaan. Sterkte heren.
Het valt niet mee als je met een ernstige ziekte wordt geconfronteerd, het lichamelijke deel is al heel moeilijk maar de geestelijke impact is minstens even groot.
Het is dus heel begrijpelijk dat je hierdoor in een dip zit. Het wordt ernstig onderschat daarom is het belangrijk dat hier veel meer aandacht voor komt.
In het ziekenhuis waar ik regelmatig kom voor mijn nieren is onlangs een afdeling geopend die zich bezig houd met de opvang en begeleiding van patiënten met kanker. Ik kan je aanraden om met je artsen te praten over het feit dat je in een dip zit, zei kunnen je wellicht helpen en doorverwijzen voor verdere hulp.
In ieder geval heel veel sterkte,
Texman :)>
 

ProfessorMelchior

Administrator
Staff
Oerbaard
Het Baardforum heeft inderdaad meer te bieden, dan een modieuze blik op baarden en de verzorging ervan; het wordt nml. gevoed en geactiveerd door een hechte groep baardmannen met persoonlijke interesse en sociale compassie, die ondanks hun geheel verschillende levens en leeftijden een uitstekende club vormen.
Ik plaag ze graag, maar kan uit de grond van mijn hart zeggen, dat ik extreem trots op ze ben!
 

DNA76

Baard
Het leuke hier is dat je vanalles leest op dit forum. Goeie, leuke zaken maar ook de mindere kanten van het leven. Ieder heeft er zijn eigen visie en mening over maar ondanks de verschillen blijft het aangenaam vertoeven hier. Je krijgt steun wanneer je dit nodig hebt en je geeft steun wanneer een ander dit nodig heeft. Is misschien wel de grote kracht wat hierachter schuilt. Steeds opnieuw kom ik wel eens lezen op dit forum en op één of andere manier helpt dit in mijn persoonlijke leven. Weten dat je niet alleen staat kan op zich al een grote hulp zijn. Bij deze dus sterkte aan al wie het moeilijk of lastig heeft en blijf die baard koesteren!
 

Jofa

Baard
Phoe hey. Het is hier nu half 6 in de morgen, half 7 Nederlandse tijd. (Gran Canaria)

Ik was wakker, vrouwlief en zoonlief slapen nog. Dus ik dacht, kom, laat ik wat lezen op het forum. Kom ik dit topic tegen....

Allereerst, super van de mannen om een run te gaan doen om depressie onder de aandacht te brengen. Het is gewoon hard nodig. Maar vooral de openhartigheid van medeforumers over hun persoonlijk leed vond ik indrukwekkend. Respect voor het delen mannen! Het doet mij dan weer goed te lezen dat hier mensen zijn die gewoon durven te zeggen dat het soms kut met ze gaat. Vaak lees je alleen mooie verhalen op het internet.

Ik mag mijzelf vooralsnog gelukkig prijzen met dat ik nog geen last heb gehad van iets dergelijks. Dat wil niet zeggen dat het altijd voor de wind is gegaan. Ik ben eerder getrouwd geweest en heb 2 zoontjes met die vrouw. Zij en haar moeder hebben er stelselmatig voor gezorgd dat mijn 2 oudste kinderen mij niet meer willen zien. Dit is vastgesteld in een onderzoeksrapport, van een 2! Jaar durende onderzoek. Uitkomst is triest, beiden hebben PTSS.

Buiten dat het voor mij persoonlijk fijn is dat de oorzaak van de problemen niet bij mij liggen, blijft de uitkomst onveranderd. Jullie kunnen je vast voorstellen dat het een hele zwarte periode was in mijn leven. Het gaat nu ontzettend voor de wind, ik heb een prachtige vrouw, een geweldige jongen van 2,5 jaar. We zitten momenteel heerlijk te genieten onder de Spaanse zon, maar ik mis 2 delen van mezelf. En dat gemis blijft. Daar zal ik verlopig mee moeten leven.
 

Texman

Koning Baard
Ha @Jofa ,
Je hebt je problemen m.b.t. tot je eerdere huwelijk en de kinderen heel mooi verwoordt.
Ik hoop voor je dat als je kinderen ouder worden ze gaan inzien hoe de zaken werkelijk in elkaar zitten.
Wellicht dat er dan weer contact mogelijk is.
Gelukkig lacht het leven je nu weer toe en kan je weer genieten.
Fijne vakantie verder.
Texman :)>
 

ProfessorMelchior

Administrator
Staff
Oerbaard
Dat is een vreselijk verhaal en moedig, dat je het met ons deelt.
Ik hoop van harte, dat @Texman gelijk gaat krijgen, wat betreft de toekomst, maar uit ervaring kan ik je mededelen, dat je de kinderen naar alle waarschijnlijkheid nooit meer gaat zien en mocht het zich ooit voordoen, dan is de periode van verwijdering onherstelbaar voor het oppakken van een goed contact.
Geniet van je huidige vrouw en zoon…en zon op Groot Kanarië!
 

Jofa

Baard
Dat is een vreselijk verhaal en moedig, dat je het met ons deelt.
Ik hoop van harte, dat @Texman gelijk gaat krijgen, wat betreft de toekomst, maar uit ervaring kan ik je mededelen, dat je de kinderen naar alle waarschijnlijkheid nooit meer gaat zien en mocht het zich ooit voordoen, dan is de periode van verwijdering onherstelbaar voor het oppakken van een goed contact.
Geniet van je huidige vrouw en zoon…en zon op Groot Kanarië!

Dank je voor je reactie. Toch hoop ik dat je ongelijk krijgt. Tijd zal het leren ;)
 

Jimmy16

Baard
Jammer, maar helaas zijn vele zaken hier heel herkenbaar.

Van kleins af aan heb ik een licht spraakgebrek (moeilijke articulatie en 'broddelen').
Dit heeft me in mijn jeugd ontzettend onzeker gemaakt en heeft lang mijn leven beheerst (oa pesterijen). Sinds mijn 18 jaar ben ik me hier bewust van geworden dat dat helemaal nergens voor nodig is en ben ik aan m'n zelfvertrouwen beginnen werken, want die onzekerheid is nergens voor nodig. En dit heeft ontzettend veel geholpen, maar...

Op mijn 24 ben ik vader geworden van een fantastische (!!!) tweeling. Maar dit heeft ook zijn impact gehad. Hun eerste levensjaren hebben ze ons serieus op de proef gesteld. Laten we het kort houden en zeggen dat we gedurende 2 volledige jaren gemiddeld 4-5 uur slaap kregen, waarvan het eerste jaar in blokjes van 2-3 uur (elke nacht opnieuw).

Geloof me vrij, ik wens zo'n periode zelfs mijn ergste vijand (die ik gelukkig niet heb) niet toe.

Sindsdien (ben er nu 31) vecht ik steeds tegen burn-outs en depressies. Het lijkt erop dat dit een blijvend iets is en hier mee moet leren leven. Ik voel het steeds gelukkig aankomen en weet meestal op tijd gas terug te nemen en aan mezelf te denken.

De onzekerheid vanuit mijn jeugd (laten we het een minderwaardigheidscomplex noemen) blijft ook nog ronddolen. En ook daar blijven we ons tegen wapenen.

Daarom wil ik iedereen op dit forum alvast ontzettend feliciteren. Dit is zo'n geweldige community! De sfeer die hier hangt is veruit de positiefste van alle fora die ik ooit bezocht heb!
Door hier rond te neuzen, pik je dat positivisme automatisch op.

Ik ben er zeker van dat dit forum veel meer doet dan alleen maar baarden samen brengen... (Y)(Y)(Y)
 

Rothbeard62

Volle Baard
Wat een indrukwekkend verhaal @Jimmy16! Goed dat je je hier vrij voelt om erover te vertellen. En het is inderdaad goed om te weten dat op dit forum respect en begrip voor iedereen is. Je bent met je verhaal een mooi voorbeeld voor velen, je hebt veel voor elkaar gekregen, zoals een mooi gezin gesticht en veel problemen overwonnen of doorstaan, dat verdient enorm veel respect! (Y)(Y)

En natuurlijk ben je wel gezegend met een heel mooie baard! :)>
 

Laurent1965

Zware baard
Had deze even gemist, heel herkenbaar allemaal!
Ik ben aan 1 kant volledig doof, kwamen ze pas achter toen ik een jaar of 8 was..
Ben er nog steeds pisnijdig over dat niemand toen ooit de moeite nam verder te kijken. :mad::mad:
Lieten mij tot 8 jaar eigenlijk maar wat aan modderen, in het kader van, "kan niet goed mee met de rest, dat kind is iets aan, laat hem maar...."
Veel moeite met evenwicht, was zo' n kind dat niemand erbij wilde hebben met gympen met balsporten bijvoorbeeld.
Liet mij bij trefbal meteen "afgooien", kon ik gaan zitten.
Sportdag op school, een drama al weken van tevoren.

Was altijd alleen.
HEEL LANG last van gehad, ook nog eens een nakomertje van 3 een stuk oudere broers waar ik de nodige fysieke klappen, intimidatie, vernedering etc van kreeg..., hebben mij altijd een gevoel gegeven 2e rangs te zijn.
Ik heb nog met 1 broer af en toe contact, de anderen al vele jaren niet meer gezien of gehoord, wonen 5 minuten van mij vandaan.
Tekend je verdere leven zoiets, op latere leeftijd hulp bij gehad nadien maar toch steekt het regelmatig weer de kop op in alle hevigheid! :eek::eek: Met name als ik het gevoel krijg dat ik niet gehoord wordt en over mij heen wordt gewalst en voor mij beslissingen worden gemaakt.:(:eek::mad:
Trek mij dan even terug indien mogelijk, kan mijn gevoelens heel goed erkennen, ik ben op dat moment niet aardig.
PS, ga al 55 jaar door het leven met 1 werkzaam oor, niets aan te doen verder.
Enige optie is een operatie met zo'n magneet tegen mijn achterhoofd.., echt niet met mijn geschoren schedel!:D:D
Intussen is hier mee te leven.

Mijn werk met name heeft mij echter een enorme zelfreflectie gegeven waardoor ik er sterker uitgekomen ben. :):)
Mij eet niemand ooit nog eens de kaas van het brood!
 
Laatst bewerkt:

Texman

Koning Baard
Jammer, maar helaas zijn vele zaken hier heel herkenbaar.

Van kleins af aan heb ik een licht spraakgebrek (moeilijke articulatie en 'broddelen').
Dit heeft me in mijn jeugd ontzettend onzeker gemaakt en heeft lang mijn leven beheerst (oa pesterijen). Sinds mijn 18 jaar ben ik me hier bewust van geworden dat dat helemaal nergens voor nodig is en ben ik aan m'n zelfvertrouwen beginnen werken, want die onzekerheid is nergens voor nodig. En dit heeft ontzettend veel geholpen, maar...

Op mijn 24 ben ik vader geworden van een fantastische (!!!) tweeling. Maar dit heeft ook zijn impact gehad. Hun eerste levensjaren hebben ze ons serieus op de proef gesteld. Laten we het kort houden en zeggen dat we gedurende 2 volledige jaren gemiddeld 4-5 uur slaap kregen, waarvan het eerste jaar in blokjes van 2-3 uur (elke nacht opnieuw).

Geloof me vrij, ik wens zo'n periode zelfs mijn ergste vijand (die ik gelukkig niet heb) niet toe.

Sindsdien (ben er nu 31) vecht ik steeds tegen burn-outs en depressies. Het lijkt erop dat dit een blijvend iets is en hier mee moet leren leven. Ik voel het steeds gelukkig aankomen en weet meestal op tijd gas terug te nemen en aan mezelf te denken.

De onzekerheid vanuit mijn jeugd (laten we het een minderwaardigheidscomplex noemen) blijft ook nog ronddolen. En ook daar blijven we ons tegen wapenen.

Daarom wil ik iedereen op dit forum alvast ontzettend feliciteren. Dit is zo'n geweldige community! De sfeer die hier hangt is veruit de positiefste van alle fora die ik ooit bezocht heb!
Door hier rond te neuzen, pik je dat positivisme automatisch op.

Ik ben er zeker van dat dit forum veel meer doet dan alleen maar baarden samen brengen... (Y)(Y)(Y)
Ha @Jimmy16,
Ik vind het heel mooie dat je hier durft te schrijven waar je mee tobt in het leven.
Gelukkig weet je waar je klachten vandaan komen en dat is een groot voordeel omdat je er veel gerichter aan kan werken.
Ook ik ben rond mijn 28 jaar depressief geworden en dat is helaas nooit over gegaan. In dure worden heet het Dysthyme stoornis of chronische depressie.
Hierdoor heb ik ook meerder keren een burn-out gehad. Ook bij mij is er een oorzaak of zelfs meerdere oorzaken die terug te voeren zijn naar mijn jeugd en waar nooit goed op is gereageerd waardoor ik een behoorlijk trauma heb opgelopen. Nu lijkt het misschien of het allemaal kommer en kwel is maar dat is gelukkig niet zo.
Ik heb een mooie baan gehad en heb nog altijd mooie hobby's en een goed gevoel voor humor.
Voor jou is het belangrijk dat zoveel mogelijk kennis opdoet over het gene wat je mankeert en desnoods zoek je daar hulp bij.
Daar ligt ook een groot deel van de oplossing en het vinden van manieren om er mee om te gaan.
Gelukkig heb je een fijn gezin en het is belangrijk dat je daar ook zo veel mogelijk van kan genieten.
Heel veel sterkte,
Texman :)>
[DOUBLEPOST=1592495309][/DOUBLEPOST]
Had deze even gemist, heel herkenbaar allemaal!
Ik ben aan 1 kant volledig doof, kwamen ze pas achter toen ik een jaar of 8 was..
Ben er nog steeds pisnijdig over dat niemand toen ooit de moeite nam verder te kijken. :mad::mad:
Lieten mij tot 8 jaar eigenlijk maar wat aan modderen, in het kader van, "kan niet goed mee met de rest, dat kind is iets aan, laat hem maar...."
Veel moeite met evenwicht, was zo' n kind dat niemand erbij wilde hebben met gympen met balsporten bijvoorbeeld.
Liet mij bij trefbal meteen "afgooien", kon ik gaan zitten.
Sportdag op school, een drama al weken van tevoren.

Was altijd alleen.
HEEL LANG last van gehad, ook nog eens een nakomertje van 3 een stuk oudere broers waar ik de nodige fysieke klappen, intimidatie, vernedering etc van kreeg..., hebben mij altijd een gevoel gegeven 2e rangs te zijn.
Ik heb nog met 1 broer af en toe contact, de anderen al vele jaren niet meer gezien of gehoord, wonen 5 minuten van mij vandaan.
Tekend je verdere leven zoiets, op latere leeftijd hulp bij gehad nadien maar toch steekt het regelmatig weer de kop op in alle hevigheid! :eek::eek: Met name als ik het gevoel krijg dat ik niet gehoord wordt en over mij heen wordt gewalst en voor mij beslissingen worden gemaakt.:(:eek::mad:
Trek mij dan even terug indien mogelijk, kan mijn gevoelens heel goed erkennen, ik ben op dat moment niet aardig.
PS, ga al 55 jaar door het leven met 1 werkzaam oor, niets aan te doen verder.
Enige optie is een operatie met zo'n magneet tegen mijn achterhoofd.., echt niet met mijn geschoren schedel!:D:D
Intussen is hier mee te leven.

Mijn werk met name heeft mij echter een enorme zelfreflectie gegeven waardoor ik er sterker uitgekomen ben. :):)
Mij eet niemand ooit nog eens de kaas van het brood!
Ha @Laurent1965 ,
Ook herken ik veel in jouw verhaal, vooral het meedoen met sport op school was een ramp. Ook ik werd nooit gekozen en dat vond ik op zich niet zo'n ramp want het interesseerde mij ook geen moer. Gelukkig kon ik wel heel goed leren en daar kon ik die zgn. sportieve mannetjes weer mee aftroeven.
Later in mijn leven ben ik wel veel aan sport gaan doen maar nooit in teamverband want dan kreeg je weer hetzelfde gezeik als op school.
Je doofheid lijkt mij echt een vervelend probleem omdat kinderen vaak keihard kunnen zijn en je afwijzen of pesten zoals je zelf ook schrijft.
Gelukkig hebt ik geen boers die mij het leven zuur maakte of maken. Natuurlijk botste het wel eens met mijn oudere broer maar dat liep nooit uit de hand.
Familie krijg je:confused: en vrienden zoek je zelf uit :).
Sterkte met alles Texman :)>
 
Wow , dit zijn inderdaad pittige verhalen waarbij je vaak herkenning ziet of empathie voor krijgt omdat je beseft dat het voor diegene een heftige periode is of is geweest.
En het doet je beseffen dat er veel meer leed is en dat je het niet altijd ziet aan iemands buitenkant.
En dat je ook niet de enige bent die worstelt met het leven.

Ook ik ken het monster dat depressie heet. En ben nu aan het opkrabbelen na anderhalf jaar in een depressie gezeten te hebben.
Het was verreweg de zwaarste periode ooit in mijn leven met niet alleen geestelijk maar ook lichamelijke ongemakken.

Het was na tropenjaren met mijn gezin in 2018 dat na jaren stabiliteit mijn schildklier weer van slag raakte en ik hondsmoe werd.
Werken ging niet meer en zat gevangen in mijn lijf wat niet meer kon
De daarop volgende maanden stortte ik niet alleen lichamelijk maar ook geestelijk in.
Het was ook logisch want het was te veel en te ingewikkeld geworden.
Na ons trouwen kregen we 3 kinderen. De oudste in 2002 en de tweeling in 2005.
Al gauw bleek dat de kinderen een rugzakje te hebben met autisme en ADHD.
Ze vroegen extra aandacht en zo werd ik ook voetbalvader/coach/trainer van de jongens en taxichauffeur voor de sport van mijn dochter.

Moeder deed wat ze kon maar reuma maakte dat haar inzet vaak op een andere manier ingevuld werd.
Toen brak ze haar been en heeft 2,5 jaar met veel gips en 6 operaties gependeld tussen huis en ziekenhuis want het wilde maar niet helen.
Na de laatste operatie liep ze een vleesetende bacterie op en was haar been binnen 2 weken een gat van 30 cm verder.

Die is daarom uiteindelijk geamputeerd. en het herstel duurde nog een jaar.
Al die tijd full time werken, kinderen onderhouden, huishouden proberen te laten draaien.

En na een paar jaar was het op.

Het was een hel de afgelopen anderhalf jaar , mooier kan ik het niet maken.
Ben nog wel erg moe en aan het re-integreren ( 2 dagen van 2 uur ) maar het hoofd is weer leeg van alle zorgen .

En het leverde mij een paar dingen op.
Buiten het inzicht om voor jezelf te zorgen en te zeggen als dat nodig is ''tot hier en niet verder'' , ook eindelijk genoeg vertrouwen om te doen wat ik altijd al wilde maar nooit durfde. Het laten groeien van een baard.
En natuurlijk waren de eerste 6 weken lastig , af en toe een twijfel dag of een bad hair day en ook veel letten op de kale plekken en lijnen waar je jouw baard wil heen laten groeien.
En de commentaren van mensen die je ongevraagd hun mening en advies geven.

Maar hij zit er nog steeds en niet om me achter te verschuilen.
Ik draag hem iedere dag met plezier .
En heb hier ook leuke ''Baardbroeders'' ontmoet.

Ik ben bezig aan een nieuwe reis, leuk dat ik dat met jullie kan delen.
 

Texman

Koning Baard
Ha @Firstbeard ,
Ook geen leuk verhaal en ook heel begrijpelijk dat je op een geven moment niet verder meer kan.
Fijn dat je nu weer aan het re-integreren bent maar doe het rustig aan want je blijft nog een hele tijd kwetsbaar.
Ik weet uit ervaring dat zodra je weer aan het werk bent iedereen doet alsof je weer beter bent.
M.a.w. bewaak je grenzen.
Heel veel sterkte met alles,
Texman:)>
 
Banner image
Top