Huh? Ik meende dat jij over de 60 was ????Ik zag dat het uitgezonden werd door de VARA in 1978 en 1980 maar ken het niet. Ik was toen 18 en keek geen kinder TV meer.
Oef, foutje ik was toen 28 en nu 68 goed opgemerkt. Dit soort dingen krijg je al je ouder wordtHuh? Ik meende dat jij over de 60 was ????
Ook net van "na mijn tijd", lijkt me wel leuk!Over nostalgie gesproken: Herinneren jullie je deze nog?
Robbie Tobbie en het Frawatuig
Ja die ken ik nog wel!Over nostalgie gesproken: Herinneren jullie je deze nog?
Robbie Tobbie en het Frawatuig
Ik ben het helemaal met je eens. Vroeger toen ik in Den Haag Zuidwest woonde ging ik altijd platen kopen bij Kees. Kees had een kleine winkel in de Groenzijde.'K mis de kleine cd/dvd winkels, waar je lekker kon rondneuzen in de schappen.
'K mis de videoverhuurwinkel op de hoek, om een stapel filmpjes uit te kiezen.
'K mis de knusse bioscoop met maar 3 kleine zaaltjes, die rook naar geur van zoete popcorn.
'K mis het lokale poppodium, welke op een centrale locatie zat en fungeerde als stamkroeg.
Jammer dat alles zo massaal, groot en onpersoonlijk is geworden.
Geweldig verhaal Prof, ik zou in zo'n rommelige wijk ook uren kunnen dwalen.Toch zit dit heden in de menselijke geest, want sinds de jaren '80 hebben de grote ketens het straatbeeld overgenomen.
Een wrang voorbeeld uit eigen ervaring:
Een bevriend stel vroeg me of ik aardig Frans kon spreken en bekend was in Brussel, want daar wilden ze een dagje heen en het zou prettig zijn als ik hen kon vergezellen. Ik stemde toe en we reisden per trein naar de Belgische hoofdstad, waar we aankwamen in de Marollen.
Voor degene, die hier minder bekend is; de Marollen, gelegen in Brussel Zuid, is een oude volksbuurt volgestouwd met vintage- en antiekwinkeltjes, pleintjes met vreemde rommelmarktjes, Arabische eettentjes, Indiase prullaria en heel veel grappige en zeer gespecialiseerde zaakjes met bijvoorbeeld alleen deurknoppen, vulpennen of soorten houtlak.
Ik vermaak me prima in dit soort buurten, praat met Jan en Alleman, eet totaal onbekende lekkernijen en koop gekke artikelen of verloren gewaand antiek. Het bevriende stel volgde mij met weinig enthousiasme en met enige waarneembare angst in de ogen bij het zien van de vervaarlijk uitziende Sikhs met hun tulbanden en baarden of de Manouche kooplui met de Bastos-sigaretten tussen hun gouden tanden geklemd.
Na een uurtje of drie door de stegen en kasseien-straten gedwaald te hebben werd me aarzelend gevraagd of er ook nog een "normaal" deel van Brussel bestond. 'Jawel', antwoordde ik 'Noord is het moderne gedeelte van de stad, waar ook het Europees Parlement zetelt. Een half uurtje wandelen vanaf hier'.
Daar wilden ze wel graag heen, dus we gingen op pad. De straten werden strakker, de winkels saaier en we bereikten Brussel Noord, dat precies hetzelfde oogt, als het centrum van Rotterdam, Den Haag, Breda en nog dertigduizend van dit soort gelijkwaardige steden.
We bereikten de eerste grote winkelstraat en de vriend roept: 'Kijk!! De MediaMarkt!!!' en verdwijnt naar binnen om te gaan shoppen.
Een drie kwartier later zitten we in de uiterst keurige Passage een kop koffie met een droge wafel weg te werken en bekijk ik de gelukkige blik in de ogen van het stel. Voor hen is er nu "orde" en "bekendheid" en ik vraag me af, waarom ik het hele eind naar Brussel gereisd ben voor een exacte copie van de binnenstad van Rotterdam.
Moraal van het verhaal: tegenwoordig wil men niet meer naar kleine videotheken of barretjes in achteraf-straatjes, omdat men vermoedt door het door messentrekkers beheerste Marseille te sluipen; men wil in iedere stad dezelfde ketens met artikelen, zodat het lijkt of men "thuis" is, want dan is het beeld "veilig".
Super weer deze!!Toch zit dit heden in de menselijke geest, want sinds de jaren '80 hebben de grote ketens het straatbeeld overgenomen.
Een wrang voorbeeld uit eigen ervaring:
Een bevriend stel vroeg me of ik aardig Frans kon spreken en bekend was in Brussel, want daar wilden ze een dagje heen en het zou prettig zijn als ik hen kon vergezellen. Ik stemde toe en we reisden per trein naar de Belgische hoofdstad, waar we aankwamen in de Marollen.
Voor degene, die hier minder bekend is; de Marollen, gelegen in Brussel Zuid, is een oude volksbuurt volgestouwd met vintage- en antiekwinkeltjes, pleintjes met vreemde rommelmarktjes, Arabische eettentjes, Indiase prullaria en heel veel grappige en zeer gespecialiseerde zaakjes met bijvoorbeeld alleen deurknoppen, vulpennen of soorten houtlak.
Ik vermaak me prima in dit soort buurten, praat met Jan en Alleman, eet totaal onbekende lekkernijen en koop gekke artikelen of verloren gewaand antiek. Het bevriende stel volgde mij met weinig enthousiasme en met enige waarneembare angst in de ogen bij het zien van de vervaarlijk uitziende Sikhs met hun tulbanden en baarden of de Manouche kooplui met de Bastos-sigaretten tussen hun gouden tanden geklemd.
Na een uurtje of drie door de stegen en kasseien-straten gedwaald te hebben werd me aarzelend gevraagd of er ook nog een "normaal" deel van Brussel bestond. 'Jawel', antwoordde ik 'Noord is het moderne gedeelte van de stad, waar ook het Europees Parlement zetelt. Een half uurtje wandelen vanaf hier'.
Daar wilden ze wel graag heen, dus we gingen op pad. De straten werden strakker, de winkels saaier en we bereikten Brussel Noord, dat precies hetzelfde oogt, als het centrum van Rotterdam, Den Haag, Breda en nog dertigduizend van dit soort gelijkwaardige steden.
We bereikten de eerste grote winkelstraat en de vriend roept: 'Kijk!! De MediaMarkt!!!' en verdwijnt naar binnen om te gaan shoppen.
Een drie kwartier later zitten we in de uiterst keurige Passage een kop koffie met een droge wafel weg te werken en bekijk ik de gelukkige blik in de ogen van het stel. Voor hen is er nu "orde" en "bekendheid" en ik vraag me af, waarom ik het hele eind naar Brussel gereisd ben voor een exacte copie van de binnenstad van Rotterdam.
Moraal van het verhaal: tegenwoordig wil men niet meer naar kleine videotheken of barretjes in achteraf-straatjes, omdat men vermoedt door het door messentrekkers beheerste Marseille te sluipen; men wil in iedere stad dezelfde ketens met artikelen, zodat het lijkt of men "thuis" is, want dan is het beeld "veilig".
Inderdaad de videotheek, en dan "toevallig" met rooie oortjes net even die ene bewuste hoek in lopen...'K mis de kleine cd/dvd winkels, waar je lekker kon rondneuzen in de schappen.
'K mis de videoverhuurwinkel op de hoek, om een stapel filmpjes uit te kiezen.
'K mis de knusse bioscoop met maar 3 kleine zaaltjes, die rook naar geur van zoete popcorn.
'K mis het lokale poppodium, welke op een centrale locatie zat en fungeerde als stamkroeg.
Jammer dat alles zo massaal, groot en onpersoonlijk is geworden.