Afgelopen week ben ik trotse vader geworden van een dochtertje Ik ben vooral blij dat het gezond geboren is en dat er verder geen complicaties zijn met moeder of dochter. Ook vind ik het erg leuk voor mijn ouders, gezien mijn opa 2 dagen voor mijn geboorte gestorven is, ben ik blij dat mijn pa nu wel zijn kleindochter kan zien opgroeien.
Maar nu komt het. Het klinkt misschien raar maar het besef dat het MIJN dochter is, is er nog niet. Ik kijk dat prulletje dan aan, vind haar onwijs knap (dat zegt iedere pappa van z'n eigen dochter ) maar het besef dat dit een deel van mij is.. dat komt maar niet binnen. Mijn vriendin zegt dat ze sprekend op mij lijkt, maar ik zie dat dus totaal niet. Het enige wat ik zie is een kleine schattige baby Zo gek is dat hé. Alsof mijn hersenen het maar niet verwerkt krijgen dat ik nu vader ben..
Hoe hebben huidige vaders dit ervaren in de eerste week/weken? Konden jullie dit toen meteen bevatten?
Maar nu komt het. Het klinkt misschien raar maar het besef dat het MIJN dochter is, is er nog niet. Ik kijk dat prulletje dan aan, vind haar onwijs knap (dat zegt iedere pappa van z'n eigen dochter ) maar het besef dat dit een deel van mij is.. dat komt maar niet binnen. Mijn vriendin zegt dat ze sprekend op mij lijkt, maar ik zie dat dus totaal niet. Het enige wat ik zie is een kleine schattige baby Zo gek is dat hé. Alsof mijn hersenen het maar niet verwerkt krijgen dat ik nu vader ben..
Hoe hebben huidige vaders dit ervaren in de eerste week/weken? Konden jullie dit toen meteen bevatten?