Deze twee zijn eveneens de moeite waard en er zit weer een gek verhaal bij.
Mijn beide ouders speelden piano en bij ons thuis stonden een piano en een vleugel, dus van kinds af aan was ik aan het tingelen en op een latere leeftijd studeerde ik me suf op het gebruik der toetsen.
Na het zien van de speelfilm "The Eddy Duchin Story" ging ik me op deze muziek-variant toeleggen, maar hoe hard ik er ook aan werkte ik kreeg het niet onder de knie.
Een piano-stemmer en muziekbladverkoper, die me kende belde me op een dag op met de mededeling, dat ze zijn winkel aan het verbouwen waren en achter de lambrizering was een originele uitgave van een stuk bladmuziek van Eddy Duchin gevonden en ik mocht het komen ophalen. Ik ben direct op mijn fiets naar de man toegepeddeld en kreeg de nostalgisch uitgevoerde bladmuziek van hem cadeau.
Snel weer naar huis getrapt en eenmaal achter de piano gezeten vouwde ik het blad open, legde mijn handen op de toetsen, bekeek het notenschrift…en bleef met open mond van verbazing zitten kijken!
Nu snapte ik pas, waarom het me niet lukte om de muziek van Eddy Duchin te spelen. Die kerel had handen zo groot als tuinharken gehad! Waar een normaal mens één octaaf met één hand kan reiken, kon ik er nog enkele toetsen meer uit persen, maar Duchin noteerde een bereik voor zijn beide handen rustig twee octaven.
In de speelfilm wordt de muziek vertolkt door Carmen Cavallaro (aangezien Eddy Duchin reeds overleden was) en die was eveneens in het bezit van handen zo groot als een bankstel.
De bladmuziek is nog steeds in mijn bezit en ik heb het nooit kunnen vertolken.
Zo, en nu nog even
@Joep bannen!