Vandaag is het een jaar geleden dat ik mijn baard liet staan.
Ik zal het geen yeard noemen aangezien ik geen haartje meer over heb waarmee ik ben begonnen.
Even de balans:
Aan het begin als een speer en in “no time” op mijn doel en er over. Daarna kort getrimd en weer laten groeien.
Nu nog steeds net zo’n baard als de laatste foto (misschien zelfs wel iets korter, zal vanmiddag -of morgen- even foto maken).
Had een paar maand mijn “soul patch” (Nederlandse woord komt even niet in me op *edit: ronsel heet het geloof ik) laten groeien. Dit leek voor geen meter en lag er dik boven op (rest werkte ik telkens bij). Deed wel even pijn om er af te halen aangezien het inmiddels tot over mijn kin kwam, maar optisch stuk van opgeknapt.
Zelfde geldt voor de snor, ook poging gedaan tot laten groeien, maar na een paar poosje snorhappen toch weer gekortwiekt. Was wel een mooie dikke “walrussnor” als ik hem naar beneden kamde. Opzij gekamd een “keizerssnor”.
Barbieren heb ik de laatste maanden alleen nog maar zelf gedaan (waardoor de lengte nog wel eens varieerde, want een extra hakje zit er zo in en dat laatste plukje is er zo uit). Langer laten groeien is nog steeds geen optie want dan ga ik me extreem storen aan de krullen.
Positief is wel dat iedereen er aan gewend is en ik nog maar sporadisch aangemoedigd wordt om hem er af te halen (nog steeds wel opvallend vaak door het vrouwelijk geslacht en dan niet eens per se door mijn eigen vrouw - al ziet ze het liefste een stoppelbaard tot maximaal 7mm).