LuckyBasterd
Volle Baard
Misstaat je niet.... voor mij de kleurtjes wat te fel maar wel nice
Of twaalf smerige zweethoeden en één schoongewassen petjeEen zeer intrigerende foto van hoeden aan de wand van een biljartzaal in New York in 1943, waarop te zien is hoe de mannen in die periode hun dagelijkse werkhoeden onderhielden: niet dus!
Heel triest is dat ene zielige petje!
Bekijk bijlage 9548
Prachtig verhaal achter een mooie hoedIk draag al mijn hoeden zeer frequent, maar dit is er een, die al heel lang bij me hoort: de Resistol Maverick XXX Beaver.
In 1981 nam ik werk aan als cowhand in Oklahoma, U.S.A. en moest op trail om runderen te gaan verplaatsen. Ik was een broekie van 24 en nog lang niet de huidige Professor. Onstuimig, wild, net uit een militair dienstverband in een nogal bijzonder gebied en nog niet met de rust om me te vestigen in een burgermaatschappij met de daarbij behorende regels, dus het werk als cowboy in een ruige wildernis paste op dat moment bij me.
Ik schafte de hoed aan bij Shepplers in Oklahoma City en heb hem drie jaar de klok rond gedragen. Tijdens felle zon, sneeuwstormen, neerstortende regenbuien en stofstormen bleef de Resistol me beschermen. Tijdens de korte nachten werd hij over mijn ogen getrokken om het licht van de maan en sterren te dempen, als ik met mijn hoofd op mijn zadel, dat als hoofdkussen diende, probeerde te slapen.
De Resistol bleef netjes op mijn hoofd, als ik werkte als "roper" of "bronco buster" en zelfs bij de rodeo's, waaraan ik meedeed om extra dollars te vergaren verliet de hoed me niet. Slechts één keer toen mijn paard struikelde op een rotsige rivierbedding en me afwierp, waardoor ik enkele meters lager in een rivier belandde dacht de hoed me te kunnen verlaten, maar ik had hem al te pakken, voordat hij zijn eigen weg kon kiezen.
Eenmaal terug in Nederland kon ik aan de slag als paardentrainer bij een manege, die het western-rijden in Europa ging promoten en werd er niet gek gekeken naar een kerel in versleten Wrangler-jeans, kaalgeschuurde chaps, afgetrapte boots en een mega-grote hoed.
De electrische rodeo-stier werd een trend in de uitgaanscentra en disco's , zodat ik me met de Resistol kon laten inhuren om demonstraties te geven.
Na verloop van tijd was ik uitgeraasd en begon een leven tussen de reguliere mensen, waardoor de Resistol een plaats aan de muur kreeg, slechts nog in gebruik genomen als ik op reis ging. Overal ter wereld, behalve in Nederland, geeft de Restistol me het gevoel compleet en beschermd te zijn en interesseert het me totaal niet hoe er naar me gekeken wordt, want we zijn partners.
De Resistol is mijn levenslange metgezel en zal dat tot aan mijn dood blijven, aangezien hij mijn nr. 1 hoed is.
Bekijk bijlage 9672
Hou dit topic levend en blijf posten