Baardforummers zijn mannen van de tijd, wat bewezen wordt door het feit, dat ze nauwkeurig bijhouden hoelang ze reeds bezig zijn met het groeiproces van hun baard en snor.
Het ligt dus voor de hand, dat ieder van hen een uurwerkje om de pols, danwel in de vestzak meedraagt en niet alleen het tijdsverloop bekijkt met de smartphone of via de digitale cijfers van de magnetron.
Ieder meedraag-klokje heeft een eigen verhaal, garderobe-functie, werk/uitgaans/vakantie-nut, ligt-in-een-lade-te-verstoffen-toekomst of is een erfstuk van …
Het zal een interessant beeld geven om te zien welke voorkeuren en soorten tijdaangevers de Baardforummer bezit, op welke band of met welke ketting het is uitgerust en wat de historie van het kleinood is.
Ik zal aftrappen:
Time Force Duikersklok
Eind jaren negentig schafte ik op Malta in de hoofdstad Valetta een horloge aan, waarmee ik kon duiken tot 10 atmosfeer. Ik nam het direct in gebruik en na een solo-duiktocht klom ik aan boord van mijn schip en niet veel later vroeg mijn vriendin me of ik mijn duikershorloge niet had omgedaan. Enigszins verbaasd bekeek ik mijn verlaten pols. De metalen schakelband was waarschijnlijk losgeraakt of een bevestigingspin had de benen genomen. De duikapparatuur kon dus weer op de rug gehesen worden en ik kon de zeebodem gaan afzoeken. Helaas zag ik mijn voormalig bezit niet meer terug en oceaan-archeologen zullen zich ooit afvragen of iemand het per ongeluk overboord heeft gegooid of dat is uitgespuwd door een haai na het verorberen van de bezitter.
Niet lang na het lijdzame verlies kreeg ik van dezelfde vriendin ter gelegenheid van mijn verjaardag een ander exemplaar. Deze was ook nog eens met een kompas-ring en enige digitale snufjes uitgevoerd, die het verblijf in de onderwaterwereld versimpelden.
Enkele jaren nadien waren enige mannen op een Caraïbisch eiland van mening, dat ze het horloge gaarne in hun bezit wilden hebben en verzochten me het onvrijwillig aan hun af te staan. Nadat ik hen er vrij snel van overtuigd had, dat ze niets zouden hebben aan een duikklok, als ze in een revalidatie-centrum zouden gaan wonen, zagen ze van hun verzoek af.
Nu 23 jaar later is het brons zichtbaar op de plaatsen, waar zand, stenen en koraal de chromen laag heeft weggesleten, zijn de afdichtingsringen meerdere malen vernieuwd en heb ik de militaire velcro-strap verscheidene keren gerepareerd, maar het horloge functioneert nog immer perfect en zal me nog vaak vergezellen in het "zoute blauw".
Het ligt dus voor de hand, dat ieder van hen een uurwerkje om de pols, danwel in de vestzak meedraagt en niet alleen het tijdsverloop bekijkt met de smartphone of via de digitale cijfers van de magnetron.
Ieder meedraag-klokje heeft een eigen verhaal, garderobe-functie, werk/uitgaans/vakantie-nut, ligt-in-een-lade-te-verstoffen-toekomst of is een erfstuk van …
Het zal een interessant beeld geven om te zien welke voorkeuren en soorten tijdaangevers de Baardforummer bezit, op welke band of met welke ketting het is uitgerust en wat de historie van het kleinood is.
Ik zal aftrappen:
Time Force Duikersklok
Eind jaren negentig schafte ik op Malta in de hoofdstad Valetta een horloge aan, waarmee ik kon duiken tot 10 atmosfeer. Ik nam het direct in gebruik en na een solo-duiktocht klom ik aan boord van mijn schip en niet veel later vroeg mijn vriendin me of ik mijn duikershorloge niet had omgedaan. Enigszins verbaasd bekeek ik mijn verlaten pols. De metalen schakelband was waarschijnlijk losgeraakt of een bevestigingspin had de benen genomen. De duikapparatuur kon dus weer op de rug gehesen worden en ik kon de zeebodem gaan afzoeken. Helaas zag ik mijn voormalig bezit niet meer terug en oceaan-archeologen zullen zich ooit afvragen of iemand het per ongeluk overboord heeft gegooid of dat is uitgespuwd door een haai na het verorberen van de bezitter.
Niet lang na het lijdzame verlies kreeg ik van dezelfde vriendin ter gelegenheid van mijn verjaardag een ander exemplaar. Deze was ook nog eens met een kompas-ring en enige digitale snufjes uitgevoerd, die het verblijf in de onderwaterwereld versimpelden.
Enkele jaren nadien waren enige mannen op een Caraïbisch eiland van mening, dat ze het horloge gaarne in hun bezit wilden hebben en verzochten me het onvrijwillig aan hun af te staan. Nadat ik hen er vrij snel van overtuigd had, dat ze niets zouden hebben aan een duikklok, als ze in een revalidatie-centrum zouden gaan wonen, zagen ze van hun verzoek af.
Nu 23 jaar later is het brons zichtbaar op de plaatsen, waar zand, stenen en koraal de chromen laag heeft weggesleten, zijn de afdichtingsringen meerdere malen vernieuwd en heb ik de militaire velcro-strap verscheidene keren gerepareerd, maar het horloge functioneert nog immer perfect en zal me nog vaak vergezellen in het "zoute blauw".
.
