S
Serge
Guest
Ex death metal drummer hier.
Zou wel weer willen maar de tijd..
Zou wel weer willen maar de tijd..
Baarden met bands/muziekinstrumenten
- Topicstarter MichelR
- Startdatum
Time flies like an arrow
Fruit flies like a banana.
Fruit flies like a banana.
MichelR
Baard
S
Serge
Guest
Yep het blijft jeuken en baardolie gaat daar niet bij helpenJa hier ook.. gezin, werk, sport.. toch ff tijd maken dan maar he?
MichelR
Baard
Oke, eindelijk ons eerste optreden gehad! T ging best goed en er zijn meer sporen opnames van gemaakt. Die moeten ooit nog eens serieus afgemixt worden, maar er staat nu een redelijke mix online en wat videos. Check: https://www.reverbnation.com/MarlenDutch
John1966
Baard
Mijn ouders hadden thuis een huisorgel staan waar ik graag op speelde. Toen ik eenmaal zelfstandig woonde ben ik mezelf meer gaan toeleggen op het bespelen van een keyboard maar dat doe ik al een poosje niet meer, hoewel je het nooit echt verleerd.
Wel zou ik graag nog eens basgitaar willen leren spelen.
Wel zou ik graag nog eens basgitaar willen leren spelen.
MichelR
Baard
Ga dat dan doen. Wat houdt je tegen? Je leeft niet eeuwig.
Kale666man
Baardaap
Sterker nog,het is voorbij voor je het weet.
Dus geniet zoveel mogelijk van alles wat het te bieden heeft.
En of je nu muziek maakt, wandeld of van mij part de hele dag gaat fietsen of lekker leggen rommelen met de vrouw,het maakt niet uit,en het voordeel is wat je ook doet je baard gaat met de tijd mee en overal waar je bent groeit hij gewoon door.
Dus melchior helemaal gelijk,we zijn hier maar tijdelijk maar hopelijk nog lang genoeg want zijn al een hoop mensen die ik kon die dat niet hebben meegemaakt en jong zijn gestorven
Even een oud topic weer tot leven blazen!
Ik werd laatst verzocht de snaren wederom te gaan beroeren, maar na vijfentwintig jaar pauze, waarin ik geen gitaar heb aangeraakt, had ik het niveau van een beginner.
Mijn hele collectie gitaren heb ik zolang geleden als vermeld in één koop aan een verzamelaar overgedaan, die direct een museum kon beginnen.
Drie accoustische exemplaren, die al heel lang mee op reis over de wereld waren geweest behield ik en zal ik in meerdere posts belichten.
Ik moest dus weer gaan oefenen om op niveau en daar voorbij te komen, dus heb ik de afgelopen tijd een disciplinair regiem uitgevoerd: twee uur in de ochtend, twee uur in de middag, drie uur in de avond en twee uur ‘s nachts en dat zeven dagen in de week.
Het resultaat was bloedende vingertoppen, die natuurlijk gingen ontsteken en een forse beurse plek op de borst waar de gitaarkast tegenaan drukt, maar ik ben weer, waar ik ooit was en ga nog verder.
Het eerste exemplaar:
Gibson TG-30 Archtop uit 1932
Uit de tijd, dat de Jazz-muzikanten, die van origine tenor-banjo speelden om het geluid van de blaasinstrumenten bij te kunnen benen, een gitaargeluid wilden reproduceren en ze wisten toch niet, wat ze met zes snaren aan moesten, aangezien ze maar vier vingers ( en een duim) aan hun linkerhand hebben.
Deze heb ik ergens in de jaren ‘80 in Nashville U.S.A. aangeschaft.
Ik werd laatst verzocht de snaren wederom te gaan beroeren, maar na vijfentwintig jaar pauze, waarin ik geen gitaar heb aangeraakt, had ik het niveau van een beginner.
Mijn hele collectie gitaren heb ik zolang geleden als vermeld in één koop aan een verzamelaar overgedaan, die direct een museum kon beginnen.
Drie accoustische exemplaren, die al heel lang mee op reis over de wereld waren geweest behield ik en zal ik in meerdere posts belichten.
Ik moest dus weer gaan oefenen om op niveau en daar voorbij te komen, dus heb ik de afgelopen tijd een disciplinair regiem uitgevoerd: twee uur in de ochtend, twee uur in de middag, drie uur in de avond en twee uur ‘s nachts en dat zeven dagen in de week.
Het resultaat was bloedende vingertoppen, die natuurlijk gingen ontsteken en een forse beurse plek op de borst waar de gitaarkast tegenaan drukt, maar ik ben weer, waar ik ooit was en ga nog verder.
Het eerste exemplaar:
Gibson TG-30 Archtop uit 1932
Uit de tijd, dat de Jazz-muzikanten, die van origine tenor-banjo speelden om het geluid van de blaasinstrumenten bij te kunnen benen, een gitaargeluid wilden reproduceren en ze wisten toch niet, wat ze met zes snaren aan moesten, aangezien ze maar vier vingers ( en een duim) aan hun linkerhand hebben.
Deze heb ik ergens in de jaren ‘80 in Nashville U.S.A. aangeschaft.
Yainderidoo
Zware baard
Dank je wel voor je interessante verhalen Prof. Ik kijk al uit naar de volgende.....
Jammer dat ik verder geen bal verstand van instrumenten heb
Jammer dat ik verder geen bal verstand van instrumenten heb
Ik heb er net zomin verstand van en ik babbel gewoon “ins blaue hinein”.
De Martin 0-18 uit 1955:
de flattop gitaar, die de wereld met me is rondgereisd en nooit meer van me weggaat.
Van deze uitvoering zijn er slechts drie gemaakt en de eigenaars kennen elkaar. Door de jaren heen zijn er steeds bedragen geboden, maar niemand van ons drieën verkoopt, dus er lopen nogal wat personen gefrustreerd rond.
Zoals te zien is heeft mijn Martin een werkzaam leven achter de rug, maar ik vind ‘m er karakter door krijgen.
De Martin 0-18 uit 1955:
de flattop gitaar, die de wereld met me is rondgereisd en nooit meer van me weggaat.
Van deze uitvoering zijn er slechts drie gemaakt en de eigenaars kennen elkaar. Door de jaren heen zijn er steeds bedragen geboden, maar niemand van ons drieën verkoopt, dus er lopen nogal wat personen gefrustreerd rond.
Zoals te zien is heeft mijn Martin een werkzaam leven achter de rug, maar ik vind ‘m er karakter door krijgen.
tijn
Zware baard
Fijn om te lezen dat je de gitaar weer opgepakt hebt. Ik begrijp daaruit dat het goed met je gaat .Ik heb er net zomin verstand van en ik babbel gewoon “ins blaue hinein”.
De Martin 0-18 uit 1955:
de flattop gitaar, die de wereld met me is rondgereisd en nooit meer van me weggaat.
Van deze uitvoering zijn er slechts drie gemaakt en de eigenaars kennen elkaar. Door de jaren heen zijn er steeds bedragen geboden, maar niemand van ons drieën verkoopt, dus er lopen nogal wat personen gefrustreerd rond.
Zoals te zien is heeft mijn Martin een werkzaam leven achter de rug, maar ik vind ‘m er karakter door krijgen.
Bekijk bijlage 19570
Daaf
Baard
Leuk topic, ik wist het bestaan er niet van. Mooi verhaal over de Martin. Kippenvel tijdens het lezen, ik neem aan dat je die gitaar in een kluis bewaard.
Mijn bijdrage:
Jazeker @tijn het gaat voortvarend met me, haha. 
Wat een leuke clip @Daaf !
Lekker muziekje.
…en nee, de Martin rust normalitair niet in een kluis maar in de eigen koffer. Het is (nog) geen museum-stuk, maar gereedschap.
Wat ik wel altijd doe: tijdens het reizen of optredens verlaat de gitaar me nooit. In het vliegtuig met een eigen ticket op een eigen stoel, in een bus naast me, tijdens pauzes bij optredens mee in de koffer, nooit onder de hoede van de sound-engineer of in een rack, maar mee de kleedkamer in en in het hotel naast het bed. Alleen als ik ga douchen moet Martin zichzelf even amuseren.
Goeie anecdote: ergens in de jaren '90 was ik onderweg met Willy Nelson, die zijn Martin "Trigger" ook altijd ter hand heeft en we moesten door een douane-contrôle, maar we weigerden beiden om onze gitaren af te geven aan de ambtenaren in uniform, die dan eens met spiegeltjes in de klankkasten wilden gaan kijken of nog erger op de gitaar-halzen wilden gaan kloppen.
Het werd dus een scêne tussen de tour-managers en douane-beambten, die wij gadesloegen, terwijl we vanaf een afstand sigaretjes rookten en zaten te lachen over de ontstane consternatie.
Na diverse zenuwachtige telefoontjes met hoge ambtenaren, bazen van platenmaatschappijen en voor Willy zelfs een of andere gouverneur konden we dus ongehinderd het vliegtuig betreden, dat vertrok met een half uur vertraging.
Wat een leuke clip @Daaf !
Lekker muziekje.
…en nee, de Martin rust normalitair niet in een kluis
maar in de eigen koffer. Het is (nog) geen museum-stuk, maar gereedschap.Wat ik wel altijd doe: tijdens het reizen of optredens verlaat de gitaar me nooit. In het vliegtuig met een eigen ticket op een eigen stoel, in een bus naast me, tijdens pauzes bij optredens mee in de koffer, nooit onder de hoede van de sound-engineer of in een rack, maar mee de kleedkamer in en in het hotel naast het bed. Alleen als ik ga douchen moet Martin zichzelf even amuseren.
Goeie anecdote: ergens in de jaren '90 was ik onderweg met Willy Nelson, die zijn Martin "Trigger" ook altijd ter hand heeft en we moesten door een douane-contrôle, maar we weigerden beiden om onze gitaren af te geven aan de ambtenaren in uniform, die dan eens met spiegeltjes in de klankkasten wilden gaan kijken of nog erger op de gitaar-halzen wilden gaan kloppen.
Het werd dus een scêne tussen de tour-managers en douane-beambten, die wij gadesloegen, terwijl we vanaf een afstand sigaretjes rookten en zaten te lachen over de ontstane consternatie.
Na diverse zenuwachtige telefoontjes met hoge ambtenaren, bazen van platenmaatschappijen en voor Willy zelfs een of andere gouverneur konden we dus ongehinderd het vliegtuig betreden, dat vertrok met een half uur vertraging.
Yainderidoo
Zware baard
Blijf alsjeblieft nog heel lang door gaan met je prachtige verhalen.....ik geniet!!
tijn
Zware baard
Blij te horen dat het goed gaat. Blijf ons idd nog heeeeeeeel lang met je verhalen verblijden. Hoop dat de baard ook weer lekker groeit. Ik zal dit topic niet meer lastig vallen met niet gerelateerde dingen maar was gewoon suoer nieuwsgierigBlijf alsjeblieft nog heel lang door gaan met je prachtige verhalen.....ik geniet!!
De baard is er weer in volle glorie, dus ik zal binnenkort even een plaatje posten @tijn en de verhalen blijven, anders krijg ik klachten van @Yainderidoo
Weer een andere eier-snijer:
de Egmond Lucky 7 Archtop uit 1958
eenzelfde exemplaar, als in het bezit van George Harrison van het bandje the Beatles en Brian May van het orkestje Queen.
Meestal knalden de halzen van de gitaren bij de hiel eraf of je moest geluk hebben en een goede geleverd krijgen, zoals de mijne.
Een lekker gitaartje om Jump Blues of Jazz op te raspen, dus die blijft ook, alhoewel er enige verzamelaars zitten te zeuren, maar ik geef ze weinig kans.
Weer een andere eier-snijer:
de Egmond Lucky 7 Archtop uit 1958
eenzelfde exemplaar, als in het bezit van George Harrison van het bandje the Beatles en Brian May van het orkestje Queen.
Meestal knalden de halzen van de gitaren bij de hiel eraf of je moest geluk hebben en een goede geleverd krijgen, zoals de mijne.
Een lekker gitaartje om Jump Blues of Jazz op te raspen, dus die blijft ook, alhoewel er enige verzamelaars zitten te zeuren, maar ik geef ze weinig kans.
